STORYWALL

"അമ്മമ്മ ഇതെങ്ങട്ട് പൂവാനാ ഒരുങ്ങനേ?" സുജക്കുട്ടിക്ക് ഈ വരുന്ന സെപ്റ്റംബറിൽ ആറ് വയസ്സാവും. ഇത്രയും വർഷങ്ങൾക്കിടക്ക് ഒരിക്കൽ പോലും അമ്മമ്മ ആ വീട് വിട്ടു പുറത്തിറങ്ങി അവൾ കണ്ടിട്ടില്ല. അതു മാത്രമല്ല, അമ്മമ്മയുടെ ഇത്രയും ചിരിച്ച ഒരു മുഖം അവൾ ആദ്യമായി കാണുകയാണ്.  സുജക്കുട്ടിയുടെ അമ്മ പറയാറുള്ളത് അമ്മമ്മക്ക് സുഖല്ല്യാന്നാണ്. എന്താ അസുഖംന്ന് ചോയ്ച്ചാ പറയും, തലക്കാണ്ന്ന്. എന്തോ വല്ല്യ അസുഖം ആവും. അല്ലെങ്കില് പിന്നെ അമ്മമ്മ എല്ലാരേം പോലെ ചിരിക്കാതേം മിണ്ടാതേം ഇരിക്ക്യോ? അമ്മമ്മേടെ മുറി എപ്പളും പുറത്തൂന്ന് പൂട്ടീട്ടുണ്ടാവും. താക്കോല് അമ്മേടെ കൈയ്യിലാവും. ഭക്ഷണം കൊടുക്കാൻ മാത്രമേ ആ വാതിൽ തുറക്കാറുള്ളൂ. ജനാലയിൽ കൂടി പുറത്തേക്ക് നോക്കി ഇരിക്കുന്നുണ്ടാവും. മുക്കാലോളം നരയിൽ കുളിച്ചിറങ്ങിയ മുടിയിഴകളിൽ പഴയ മരജനാലയിലൂടെ അരിച്ചു വരുന്ന സൂര്യൻ സ്വർണ്ണനിറം വാരി വിതറിയിട്ടുണ്ടാവും, സ്വർണ്ണകിരീടം ചൂടിയ ഒരു റാണിയാണവർ എന്ന് തോന്നിക്കും വിധം. ചിലപ്പോളൊക്കെ അമ്മ വാതിൽ പൂട്ടാൻ മറക്കുന്ന ദിവസങ്ങളിൽ അമ്മമ്മ ആരും കാണാതെ പുറത്തിറങ്ങും. എന്നിട്ട് പതുക്കെ ഫ്രിഡ്ജ് തുറന്നു വെക്കും. പക്ഷേ ഫ്രിഡ്ജിൽ നിന്ന് ഒന്ന

മെയ് 5 - ഇന്ന് എനിക്ക് നാല്പതു വയസ്സായി എന്നുള്ളത് അത്ര വലിയ ഒരു കാര്യമായിട്ട് എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല. പക്ഷേ, കഴിഞ്ഞ നാലു  ദശാബ്ദങ്ങൾ ഇക്കണ്ട പല കടമ്പകളും ചാടിക്കടന്ന് ഇന്നും ഞാൻ ജീവനോടെ ഇവിടെ ഇരിപ്പുണ്ടല്ലോ എന്നാലോചിക്കുമ്പോൾ എനിക്കത് വലിയ ഒരു സംഭവം തന്നെയാണെന്ന് തോന്നിപ്പോവും. "ഈ നാലു പതിറ്റാണ്ട് മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞോ?" എന്ന് ഞാൻ എന്നോട് തന്നെ ചോദിച്ചു. എല്ലാവരും വ്യത്യസ്തമായി തന്നെയല്ലേ ജീവിക്കുന്നത്? ആരും ഒരുപോലെയല്ലല്ലോ എന്ന് എൻ്റെ ഉള്ളിലെ ഞാൻ എന്നോടു തന്നെ പറഞ്ഞു. നമ്മുടെ നിത്യാനന്ദ സ്വാമികൾ പറഞ്ഞതു പോലെ, "നിൻ്റെയുള്ളിലുള്ള നീ, നിന്നോട് സംവദിക്കുന്ന നീ..."  അല്ലെങ്കിൽ "തേന്മാവിൻ കൊമ്പത്ത്" സിനിമയിൽ പപ്പു ചേട്ടൻ പറഞ്ഞതു പോലെ, "നീയാരാണെന്ന് നിനക്കറിയില്ലെങ്കിൽ നീ എന്നോട് ചോദിക്ക്..."  ഈ എൻ്റെയുള്ളിലെ ഞാൻ കുറെ നാളായി കൂടെ കൂടിയതാണ്. പക്ഷേ, അത് കൂടുതലും സജീവമായി ഇടപെടലുകൾ നടത്തി തുടങ്ങിയത് മുപ്പതുകളുടെ പകുതിയോടെയാണ്. ഈ മധ്യവയസ്സ് എന്ന് പറയുന്നത് ഒരു മാതിരി കൗമാരം പോലെയാണ്. കുട്ടിയാണോ? അല്ല. എന്നാൽ യുവാവ